Ons doel is dat mensen hun zelfstandigheid zo veel mogelijk terugkrijgen en uiteindelijk weer naar huis kunnen. Ik begeleid mensen bij het revalideren na bijvoorbeeld een hersenbloeding of een herseninfarct. Het is een misvatting dat hier alleen maar ouderen zijn. Integendeel: we hebben veel revalidanten van middelbare leeftijd, of zelfs nog jonger. Dat maakt het soms zwaar, verdrietig.

Mensen zitten hier in de moeilijkste periode van hun leven, alles staat voor hen op de kop. Vaak zijn ze emotioneel, boos. Ik beaam dan dat het ook moeilijk is, en stomme oneerlijke pech dat ze hier terecht zijn gekomen. Maar het mooie aan deze plek is ook dat je bijna iedereen vooruit ziet gaan, ziet opknappen. Dan zie je een man hier binnenkomen die zich alleen maar in een rolstoel kan voortbewegen. Een paar weken later zie je hem met een rollator door de gang lopen, en weer een paar weken later heeft hij alleen nog maar één kruk nodig. Dat is echt fantastisch. Maar je doet het nooit alleen. Geloof me: in je eentje kun je iemand er niet bovenop krijgen. Daar is een heel team voor nodig, met een fysio, een ergotherapeut, verpleegkundigen, een psycholoog, een maatschappelijk werker. Wij zijn het vangnet voor de mensen, we zijn er in moeilijke tijd en, motiveren als het even niet meer gaat. Mensen denken dat werken in de zorg zwaar is, maar het feit dat we er voor iemand kunnen zijn, maakt het juist licht. Ik ben niet degene die het hier zwaar heeft. Elke dag sta ik weer versteld van de wilskracht die mensen hebben tijdens hun revalidatietraject. Soms moeten we ze zelfs tegenhouden, dan willen ze te snel, te veel. Revalideren betekent kleine stapjes zetten. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Het is prachtig om mensen bij te staan tijdens die stapjes.