Achttien jaar geleden begon ik als activiteitenbegeleider. Ik heb in de psychiatrie gewerkt, maar ook in de gehandicaptenzorg. Sinds een paar jaar werk ik in een kleine woonvorm voor dementerende ouderen.
Mijn ervaring helpt mij enorm in dit werk. Zorg is pas echt goed, als de mensen om wie het gaat ook lekker in hun vel zitten. Soms wordt een bewoner boos, soms is hij verdrietig, soms wil iemand zijn medicijnen niet innemen. Als ze zich niet prettig voelen, dan moet je gaan kijken waar dat aan ligt. Je bent altijd op zoek naar manieren om iemand gerust te stellen. Mensen zijn nooit expres boos, of opstandig. Dementie is hen overkomen.
Ik ben Verzorgende, maar door mijn achtergrond in welzijn, heb ik misschien net een andere benadering van zorg. Voor mij is het sociale stukje heel belangrijk. Ik ben sowieso altijd in voor een geintje, of juist een serieus gesprek. Als je op zo’n manier contact maakt, dan word je verstandhouding beter, vind ik. Bewoners reageren daar ook goed op. Laatst haalde een bewoner een grap met mij uit door mij in mijn pauze nietsvermoedend te laten schrikken, tot hilariteit van mijn collega’s. Ik kan hen ontwapenen, maar zij mij net zo goed.
Dit is een heel kwetsbare doelgroep. Ze kunnen best nog veel dingen zelfstandig, maar ze hebben je alsnog nodig om de dag tot goed einde te brengen. Ik ben er trots op dat ik ze een waardevolle dag kan geven, en dat ze beter in hun vel zitten. Of dat nu komt omdat ik wat krulspelden indraai, een lekker koekje bij de koffie geef, of ik ze laat lachen.