Toen ik ooit begon in de zorg, in 1980, had ik voor ogen dat ik in de zorg mensen kon helpen herstellen, zodat ze zelf verder konden, en hun eigen keuzes konden maken. Dat was toen mijn drive, en eigenlijk nog steeds.

Het ligt misschien ook wel voor de hand: je wil je leven toch leven zoals jij dat wil? Al is dat in een verpleeghuis niet altijd makkelijk. Als verpleegkundige probeer je mensen te helpen om hun leven te leiden, zo dicht mogelijk bij wat nog mogelijk is. Daar praat ik veel over met cliënten: wat wil je graag, wat kan je nog, en waarbij kan ik je helpen, zodat je nog energie overhoudt om iets te doen wat jij zinvol vindt? Ik heb die een cliënt zoveel mogelijk alles zelf wil doen, maar ik heb ook een cliënt die ik help bij het wassen en aankleden, zodat hij er nog energiek bij kan zitten als zijn familie op bezoek komt.

Als verpleegkundige ben je er voor de dagelijkse zorg, maar net zo veel voor de mentale ondersteuning. Als een cliënt de dag start met een gevoel van: “Zo hoeft het van mij niet meer”, dan ben jij degene die luistert, analyseert, en wijst op wat er allemaal nog wél kan, en wat wél is gelukt. Uiteindelijk ga je altijd samen op zoek naar het meest haalbare.