Weet je: het technische deel van mijn vak kun je iedereen leren. Mijn werk gaat niet over de handelingen die ik doe, maar wat er gebeurt bij de patiënt in het hoofd. Wat voor soort patiënten het ook zijn, ik probeer ze altijd zo goed mogelijk te ondersteunen en op hun gemak te stellen. Ik ben een dienstverlener en probeer een stukje service te verlenen bij een ongemak.

Bijna iedereen vindt het spannend om in het ziekenhuis te zijn. Ik probeer altijd om mensen weer naar huis te sturen met een goed gevoel. In de zorg gaat het niet om de handelingen, maar om het contact dat je met iemand hebt terwijl je daarmee bezig bent. Ik werk al bijna twintig jaar in de verpleging en heb al veel gezien en meegemaakt. Dat is wat ik mooi vind, de mensen zelf en hun verhalen.

Ik vind het leuk om mensen te ontmoeten. Door mijn werk leer je heel veel over de wereld, zonder dat je er zelf op uit hoeft. Zo had ik laatst een mevrouw van 90 die geboren was in Japan. Heel indrukwekkend; ze had voor de Tweede Wereldoorlog nog gestudeerd in Amerika. Dat was toen nog uitzonderlijk. Inmiddels is ze getrouwd met een Nederlander en een tijdlang hadden ze de grootste bonsai kwekerij buiten Japan. Als ik haar verhaal hoor, dan vind ik dat echt leuk.