Ik kom veel bij mensen thuis die wel zelfstandig wonen maar wel een hulpvraag hebben. Een huis geeft een goed beeld van hoe het met iemand gaat. Als iemand zegt: ‘het gaat supergoed’, en de woonkamer is één grote zooi, dan weet je dat er iets niet helemaal oké is.

Ik ga over alles in gesprek als het moet: transparantie is heel erg belangrijk in de zorg, want je hebt met mensen te maken, en met hun leven. Bij deze doelgroep moet je het hebben van de kleine stapjes. Als iemand doodsbang is om de post uit de brievenbus te halen, dan is het een overwinning als diegene überhaupt richting de brievenbus is gelopen. En dan is mijn dag goed, want ik haal voldoening uit dat soort mini-stapjes. Je moet niet teveel in één keer willen in dit vak en je hebt doorzettingsvermogen nodig. Je moet je niet zo snel uit het veld laten slaan als iemand een afspraak afzegt, of gewoon niet komt opdagen. Ik zorg omdat ik wil dat anderen zich comfortabel voelen. Dat het leven draaglijk wordt, dat iedereen kan meedraaien in onze maatschappij, en dat de eenzaamheid minder wordt als ik eventjes langskom om een kopje thee te drinken. Ik vind het mooi dat ik er kan zijn, dat ik mensen kan helpen. Er is zo veel leed waar we niets van af weten. Kijk naar mensen met autisme: je ziet het niet aan ze. Ze worden vaak als onbeschoft ervaren, of als mensen die graag op zichzelf zijn. Dat is niet zo, en die vooroordelen help ik graag de wereld uit. Ze willen heel graag, maar ze kunnen het niet altijd alleen. En dáár zijn wij voor. Zodat ze het ook niet alleen hóéven te doen.