De reden waarom ik ooit begonnen ben met de opleiding tot hbo-verpleegkundige is eigenlijk heel knullig. Ik las in een boek over een vrouw die verpleegkundige was in het Krugerpark in Zuid-Afrika. Ik dacht toen, dat wil ik ook! Ik ben dan misschien niet in het Krugerpark terecht gekomen, maar ik was op mijn twintigste klaar met mijn opleiding verpleegkunde. Toen dacht ik, ja en nu?

Ik ben iemand die houdt van uitdaging en heb toen heel erg getwijfeld wat ik precies zou willen. Uiteindelijk heb ik besloten een traineeship te doen om mijzelf als verpleegkundige verder te ontwikkelen. Daarbij heb ik kennis kunnen maken met twee verschillende afdelingen; algemene neurologie afdeling en kinderpsychiatrie. Op de kinderpsychiatrie miste ik het technisch handelen en op de neurologie miste ik de kinderen. Een combinatie van technisch en sociale zorgverlening vond ik in mijn specialisatie tot kinderverpleegkundige. Na mijn specialisatie ben ik gaan werken op o.a. een kinderneurologie afdeling. Hier heb ik anderhalf jaar met veel plezier gewerkt, maar toch begon het weer te kriebelen om me verder te gaan ontwikkelen.

Dat ik nu al teamleider ben is een beetje een ongebruikelijke stap, want meestal bestaat het looppad uit verpleegkundige, senior verpleegkundige en dan pas teamleider. Echter, in mijn geval werd door het team verpleegkundigen uitgedragen dat ik die rol op me moest nemen en dus dacht ik; dat ga ik gewoon doen! Ik heb de ‘juiste’ opleiding niet, heb geen ervaring, ben jong, maar mijn directe collega’s zagen iets in me. Ik heb de kans gekregen en intussen vervul ik deze functie nu drie jaar en met veel plezier. Ik leer nog iedere dag bij!