Als jongerenwerker kan ik jonge mensen op weg helpen in hun leven. Dat kan op ontzettend veel manieren: helpen met het zoeken naar een bijbaantje, bij een studiekeuze, maar ook gesprekken voeren met jongeren die overlast in de wijk geven, of activiteiten organiseren.
Ik zeg altijd: een jongerenwerker is eigenlijk een bruggenbouwer. Ons werkveld is feitelijk de maatschappij. Ik kom op scholen, ik loop op straat, op festivals, in het winkelcentrum. Overal waar jongeren - maar ook ouderen zijn. De werelden van jongeren en ouderen liggen best ver uit elkaar. Ik zie het als mijn missie om die met elkaar te verbinden.
Want hoe leuk is het als je ziet dat jongeren meer begrip krijgen voor ouderen, en ook andersom? Laatst had ik een akkefietje in de wijk, dat dreigde te escaleren. Voetballende jongeren bezorgden de buren veel overlast, de bal kwam steeds in de tuin van de buren terecht. De sfeer werd steeds slechter, de buren bozer en de pubers hadden zoiets van: “wat zeurt iedereen nou, wij willen gewoon voetballen.” Ik heb ze allemaal bij elkaar gehaald: de jongens, de ouders, de buren. Er kwam wat meer begrip voor elkaar. Nu voetballen ze nog steeds op straat, maar als ze lekker hard op doel willen schieten, gaan ze naar de voetbalvereniging. En de buren kregen een bloemetje van ze.
Het ligt misschien allemaal voor de hand, maar zulke situaties komen heel vaak voor, en het kan heel naar escaleren, met alle gevolgen van dien. Het geeft een voldaan gevoel als je op zulke momenten de rust terugbrengt en begrip voor elkaar kweekt.