In een instelling voor mensen met een lichte verstandelijke beperking zorg ik voor vrijetijdsbesteding. Wat we doen, hangt af van de wensen en belangstelling van cliënten. Al heb ik wel een specialiteit, namelijk het geven van workshops rappen. En dat vinden de cliënten vaak heel leuk om te doen.

Door te rappen kunnen cliënten zich uiten: zij vertellen hún verhaal. Op dit moment begeleid ik twaalf cliënten. In de studio werken we aan het schrijven van de teksten en de beat, of de muziek. Ook bedenken we samen hoe een clip er uit moet zien en welke sfeer het moet hebben.

Ik sta er versteld van wat veel van deze mensen kunnen, ondanks hun verstandelijke beperking. Ze rappen over wat hen bezighoudt. Over hoe het is om een beperking te hebben. Ik heb twee jongens begeleid die een fantastische rap hebben gemaakt over hun depressie, en de vooroordelen waar ze tegenaan lopen. De sfeer, de locatie van de clip en de herhaling van de zinnen koppelen ze aan hun gevoel. Met een andere jongen heb ik een rap gemaakt over zijn alter ego.

Ik ben geen therapeut, maar voor deze jongens is het wel therapeutisch om op deze manier bezig te zijn met hun woorden, met hun verhaal. Ik neem de tijd voor ze om iets positiefs te creëren. Ze voelen zich serieus genomen. En daardoor zie je hun zelfvertrouwen groeien.

De cliënten schrijven en bedenken dit echt zelf - ik ondersteun ze alleen. Alleen het monteren doe ik. Als de clip klaar is, laten we het zien aan de woongroep en de ouders. Ik word ook altijd ontzettend blij van de reactie van de ouders. Zij hebben al zoveel negatieve ervaringen gehad en hebben altijd alleen maar gehoord wat hun kind niet kan. Als ik ze zo trots zie, dan ben ik ook ontzettend trots. Kippenvel krijg ik daar van.