Dit vak is nooit hetzelfde. Mensen breken echt alles; van hun kruin tot hun tenen. Daarnaast is elke situatie anders.
Wat doe je bijvoorbeeld met dementerende patiënten die de hele tijd aan het gips op hun arm pulken? Of met een sporter die perse met zijn gebroken neus wil blijven trainen? Voor die laatste patiënt maken we een speciaal gezichtsmasker. Dementerenden help ik tegenwoordig op een heel gemakkelijke manier: als je ‘afblijven’ op het gips schrijft, blijven ze er echt vanaf. Een collega schreef hierover in ons vakblad.
We noemen onszelf ook wel eens grappend ‘het café van het ziekenhuis’. Sommige patiënten durven niet zo goed langs te komen met een vraag. Daarom hebben we een inloopspreekuur waar patiënten met vragen altijd terecht kunnen. Een foto sturen kan ook, bijvoorbeeld met de vraag of blauwe vingers veroorzaakt worden door een uitgezakte blauwe plek of omdat het gips om het arm te strak zit. Wij zien heel snel wat er aan de hand is en kunnen dan iemand vragen om toch even langs te komen. Zo voorkomen we onnodig leed. Ik vind dit echt het leukste vak wat er is.