Ik heb elf jaar in de metaal gewerkt. Omdat ik dyslexie heb, zat ik vroeger op het speciaal onderwijs. De zorg was niet haalbaar, zeiden ze, maar ik heb alsnog de kans gegrepen om deze overstap te maken. Ik heb er alles aan gedaan om toch in de zorg terecht te komen: mbo1, 2, 3, een schakeljaar voor mbo4. Ik ben zelfs begonnen aan een hbo-studie, maar daar lag te veel nadruk op goed kunnen schrijven.
Nu werk ik met mensen met epilepsie en gedragsproblemen en doe ik daarnaast de mbo4-opleiding verpleegkundige en persoonlijk begeleider gehandicaptenzorg. Ik ben heel blij dat ik heb doorgezet. Geen enkele dag is hier hetzelfde. Mensen weten zich soms helemaal geen raad met zichzelf. Als wij ze dan terug kunnen brengen in het hier en nu en ze verder kunnen helpen met hun dagelijkse activiteiten, dan vind ik dat mooi. Ook geniet ik van een knuffel van een bewoner als ik die ’s morgens wakker maak of een lach van een patiënt. Ik zorg voor mensen, maar als collega’s onderling zorgen we ook voor elkaar. Het is zo’n andere wereld dan de bouw, daar was echt een machocultuur. De zorg is een stuk relaxter en gezelliger.