In de crisis heb ik mij laten omscholen van ondernemer naar de zorg. Mensen zeiden tegen mij: “De zorg, dat is wat voor jou”. Toen dacht ik: “Ach wat een onzin”. Toch bleef het idee in mijn hoofd hangen. Daarom ben ik toch eens gaan praten met een verzorgingstehuis en daar kreeg ik een opleiding aangeboden. Inmiddels werk ik als verzorgende op de kortdurende opvang.

In de zorg ben je best autonoom, zolang je de protocollen volgt. Eigenlijk is het een soort micro-ondernemen. Ik heb expres gekozen voor de ouderenzorg omdat het mensen zijn met een verleden en verhalen. We hebben altijd wat om te babbelen. Geen enkele dag is hetzelfde. Ik heb een keer een meneer gehad die 112 belde op de wc. “Ik zit hier al uren”, zei hij. “Niemand komt me halen.” Terwijl ik gewoon voor de deur stond te wachten. Op zich is dat natuurlijk helemaal niet erg: zulke dingen gebeuren. Soms zijn situaties zelfs best grappig.

De zorg is geen kwestie van wassen en eten geven. Je moet kunnen observeren, controleren, dingen waar willen en kunnen nemen en anticiperen op gevolgen. Communicatie is een ander belangrijk aspect. Het gaat er niet alleen om hoe je doet en wat je doet, maar ook wanneer je iets doet en hoe je het overbrengt. Praten is niet zo moeilijk, maar je boodschap moet ook begrepen worden. Je moet dus wel duidelijke taal spreken.

Als je omgaan met mensen leuk vindt, is de zorg echt een vette plek. Als wij geen zorg zouden geven, staat het leven gewoon stil. Dan gebeurt er niks en verpieteren mensen.