Dit is een streekziekenhuis, waar neurologie, cardiologie en longgeneeskunde op een afdeling zitten. Hier werk ik nu sinds een jaar als verpleegkundige neurologie.

Maar ik werk al langer in de zorg: hiervoor was ik tien jaar Verzorgende op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis.

Ik zat nog op de basisschool toen ik zei: “ik word later bejaardenverzorgster.” Ik heb het altijd leuk gevonden om met oudere mensen te werken en een praatje te maken. Ik heb er met plezier gewerkt, maar op een gegeven moment wilde ik meer diepgang en expertise. Daarom ben ik de opleiding voor Verpleegkundige gaan doen.

Toen ik nog Verzorgende was bij de revalidatie heb ik gezorgd voor mensen die moesten revalideren van een hersenbloeding. Als verpleegkundige neurologie werk ik nu bij de acute opvang voor mensen met een hersenbloeding. Het uitdagende van mijn werk is dat elke neurologische beschadiging weer anders is en een grote impact heeft op een patiënt. Sommige mensen worden weer helemaal de oude, maar je maakt ook zeker trieste dingen mee. Soms verandert iemand in gedrag na een beroerte en moet hij of zij veel dingen opnieuw leren. Dan ondersteun ik ook altijd de familie, die met veel emoties, zorgen en vragen zitten.

Ik probeer altijd zo goed mogelijk in te spelen op de behoeften en mogelijkheden van de patiënt. Ik heb een patiënt gehad die een forse hersenbloeding had gehad. Hij wilde heel graag thuis revalideren, maar de andere behandelaars wilden hem niet laten gaan. Zij kenden hem echter vooral ‘op papier’; ik had juist dagelijks heel intensief contact met hem en ik stond achter zijn wens. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar: hij mocht thuis revalideren, uiteraard met hulp van thuiszorg en dagbehandeling. Tijdens het familiegesprek mocht ik het hem het goede nieuws brengen. Zijn opgeluchte reactie blijft me echt bij. Uiteindelijk heeft hij zoveel progressie gemaakt dat hij nu helemaal geen zorg meer nodig heeft.