Mijn naam is Firas, ben 34 jaar en werk als Spoedeisende Hulp arts in opleiding. Voorheen werkte ik als basisarts op een Spoedeisende Hulp (SEH) in Bagdad. Vanwege de gevaarlijke situatie was mijn leven in gevaar. Ik moest van het ene op het andere moment het land ontvluchten. Mijn hele leven, inclusief mijn familie, heb ik in Irak achter moeten laten. In Nederland kon ik als arts niet aan de slag, omdat diploma’s van buiten de Europese Unie (EU) hier niet geldig zijn, maar mijn droom om weer met mijn witte jas en stethoscoop naar mijn werk te gaan bleef. Dus heb ik de schouders eronder gezet. Eerst zorgde ik dat ik de Nederlandse taal machtig werd. Nadat ik slaagde voor twee medische assessments kon ik aan de slag in een ziekenhuis. Mijn droom werd werkelijkheid.
Ik zie het menselijk lichaam als een grote fabriek met het hart als waterpomp en de hersenen als computer. De hersenen zorgen ervoor dat het fysieke lichaam perfect functioneert. Als er iets mis is, word ik er als arts bij geroepen. Ik heb een geweldig beroep waarin ik veel dingen meemaak met patiënten. Daar haal ik veel voldoening uit. De ene keer is dat omdat ik een gebroken pols goed heb gezet zodat een operatie niet nodig is. De andere keer omdat ik een ernstig zieke patiënt goed en snel heb weten te stabiliseren/behandelen . In mijn werk op de SEH zie ik de patiënt heel kort en meestal is hij of zij dan ernstig ziek. Mijn dagelijkse uitdaging is om tijdens dit korte contactmoment, een arts-patiënt relatie op te bouwen en vertrouwen te winnen. Mijn streven is om altijd goed naar de patiënt te luisteren en alles te doen in samenspraak met die patiënt. We mogen ook best eens buiten een protocol denken, zoals bij een patiënt die al drie maanden was opgenomen. Hij werd steeds zieker en depressiever. Ik heb de tijd genomen en een goed gesprek met hem gevoerd. Daaruit bleek dat hij zijn honden heel erg miste. Ik heb geregeld dat de honden naar het ziekenhuis werden gebracht. Op een veilige manier en in samenwerking met andere disciplines, hebben we de patiënt naar buiten gebracht, zodat hij kon knuffelen met zijn honden. Een week daarna was hij zó goed hersteld, dat hij naar huis kon gaan. Het contact met zijn honden heeft meer geholpen dan een hele doos pillen.
Binnen Nederland zijn genoeg mogelijkheden voor artsen van buiten de EU. Samen met anderen heb ik de Vereniging Buitenlands Gediplomeerde Artsen opgericht (VBGA). Kom je van buiten de EU en wil je blijven werken in de zorg, ga er dan voor. Ik ben van mening dat als je iets wil, dat ook lukt als je er hard genoeg voor werkt.