Ik ben als afdelingsmanager verantwoordelijk voor een verzorgingshuis met 160 bewoners. Samen met een collega ben ik het gezicht van de organisatie. Ik bemoei me niet met alles, maar wil wel alles weten.

Hopelijk hebben medewerkers altijd het gevoel dat ze hun verhaal aan mij kwijt kunnen. Op die manier zorg ik een beetje voor ze, zodat zij weer beter voor de mensen kunnen zorgen.

De mensen die hier wonen hebben een heel leven achter de rug. Ze hebben kinderen en misschien wel kleinkinderen. Hun leven veranderde drastisch toen ze hier kwamen. Het is voor mij belangrijk dat we ons daarom blijven verdiepen in hun wereld. Hoe is het om in een rolstoel te zitten? Of dat niemand je op komt zoeken? Als we ons dat blijven afvragen kunnen we ze helpen op de manier waarop zij dat nodig hebben.