Van oorsprong ben ik fysiotherapeut. In die functie zocht ik naar meer diepgang in het zorgen voor anderen. Daarom besloot ik om de verpleegkundige opleiding te volgen. Een tijd lang heb ik beide beroepen gecombineerd. Uiteindelijk heb ik gekozen voor verpleegkunde omdat hier heel duidelijk mijn hart ligt. Ik heb nooit spijt van mijn keuze gehad.

Mijn bijzondere aandacht gaat uit naar de oncologische patiënt. Zodra een bedreigende diagnose wordt uitgesproken, stort de wereld van de patiënt en zijn naasten vaak in. De patiënt raakt de weg kwijt in het vaak donkere bos dat opdoemt. De patiënt voelt angst, onzekerheid en vraagt zich af of er ooit nog een weg zichtbaar wordt uit dit bos. Dan is een uitgestoken hand heel erg waardevol. Ik vind het machtig mooi als ík voor iemand die uitgestoken hand kan zijn.